2 ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ & 1 ΠΡΟΚΛΗΣΗ

 

2 ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ & 1 ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Ἡ πρώτη πρόσκληση ἦρθε ἀπὸ τὴν ὁμάδα Andros Routes:

«Τὸ Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου ἐλᾶτε νὰ περπατήσουμε τὴν κυκλικὴ διαδρομή της Παλαιόπολης.»

Ἦταν μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ ἐξερευνήσουμε τὸν ἀρχαιολογικὸ χῶρο τῆς παλιᾶς πρωτεύουσας τῆς Ἄνδρου, ποὺ ἔζησε καὶ ἄνθισε γιὰ περισσότερα ἀπὸ χίλια χρόνια. Τὸ μονοπάτι περνοῦσε μέσα ἀπὸ καταπράσινες πλαγιές, ἀποκάλυπτε σωζόμενα λείψανα τῆς ἀρχαίας πόλης καὶ χάριζε μαγευτικὲς θέες: πρὸς τὴν ἀκτογραμμή, τὸν ἐντυπωσιακὸ ὄγκο τοῦ Πετάλου καί, στὸ τέλος, πρὸς τὴν παρθένα παραλία της Παλαιόπολης, ὅπου ἀκόμη στέκει βυθισμένος ἀλλὰ ὁρατὸς ὁ ἀρχαῖος λιμενοβραχίονας.

Ἡ δεύτερη πρόσκληση ἦταν ἀκόμη πιὸ γλυκιά:

«Στὸ τέλος τῆς πεζοπορίας θὰ μᾶς περιμένει κερασμένη μουσταλευριά, φτιαγμένη μὲ μεράκι ἀπὸ τὸν Πολιτιστικὸ Σύλλογο Παλαιόπολης.»

Κι ἔπειτα ἦρθε ἡ Πρόκληση: ἐμεῖς, τὰ μέλη καὶ οἱ φίλοι τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκαδημίας τῆς Καυτερῆς Πιπεριᾶς, νὰ τολμήσουμε νὰ δοκιμάσουμε τὴν παραδοσιακὴ μουσταλευριὰ μὲ μιὰ πινελιὰ ἀπρόσμενη – λίγους κόκκους καυτερὴς πιπεριᾶς.

Ἡ διαδρομή

Τὸ ἀπόγευμα, γύρω στὶς 16:30, συναντηθήκαμε – μιὰ τριανταριὰ φίλοι τῶν μονοπατιῶν, Ἕλληνες καὶ ξένοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι–μεταξύ αὐτῶν καὶ ἡ κινέζα ἀνώμαλων ὀρεινῶν διαδρομῶν κα. Ping - στὸν παλιὸ χῶρο στάθμευσης τῆς Παλαιόπολης. Μὲ ψαλίδια στὰ χέρια καὶ σακοῦλες γιὰ ἀπορρίμματα ξεκινήσαμε τὴν πεζοπορία μας, ποὺ συνδύαζε ἐξερεύνηση καὶ ἐθελοντικὴ συντήρηση τοῦ μονοπατιοῦ.

Ἡ διαδρομὴ μᾶς ὁδήγησε πρῶτα στὴν παραλία, κάτω ἀπὸ τὸν ἀρχαιολογικὸ χῶρο ὅπου ἀνασκάπτεται ἡ ἀρχαία πόλη. Ἀπὸ ἐκεῖ ἀνηφορίσαμε μὲ κάποια δυσκολία, ὥσπου φτάσαμε κοντὰ στὸν κεντρικὸ δρόμο, ἐκεῖ ὅπου τὸ παλιὸ σχολεῖο φιλοξενεῖ πλέον τὸ Λαογραφικὸ Μουσεῖο τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου των Ἀπανταχοῦ Παλαιοπολιανῶν.

                                                  Το παλιό σχολεῖο

Ἤδη πρὶν πλησιάσουμε, ἀκούγονταν νησιώτικες μελωδίες νὰ ξεχύνονται ἀπὸ τὸν χῶρο. Μᾶς ὑποδέχτηκε μὲ χαμόγελο ἡ ἀκούραστη καὶ ἀεικίνητη πρόεδρος τοῦ Συλλόγου, ἡ κα Χρυσούλα Σιγάλα.

Τὸ γλυκὸ τραπέζι

Μπαίνοντας στὸ Μουσεῖο, ἀνάμεσα στὰ ὄμορφα ἐκθέματα, μᾶς περίμενε ἕνα τεράστιο τραπέζι στρωμένο μὲ γλυκὰ κάθε λογῆς: κουλουράκια, σιροπιαστά, καὶ φυσικὰ μουσταλευριές, ὅλα φτιαγμένα ἀπὸ τὴν κα Σιγάλα καὶ τὶς συνεργάτιδές της. Ἡ εἰκόνα θύμιζε μπουφὲ πεντάστερου ξενοδοχείου – μόνο ποὺ ἐδῶ ὅλα εἶχαν φτιαχτεῖ μὲ μεράκι, ἀγάπη καὶ παράδοση.

Δοκιμάσαμε ἀπὸ ὅλα, μὰ ἡ μουσταλευριὰ ξεχώριζε. Εἶχε αὐθεντικὴ γεύση μούστου, γεμάτη γλύκα καὶ ἄρωμα, καμία σχέση μὲ τὶς τυποποιημένες τοῦ ἐμπορίου ποὺ συχνὰ ἀφήνουν γεύση ἀλευριοῦ καὶ συντηρητικῶν.

                                                                      Μουσταλευριές

Κι ἔπειτα ἦρθε ἡ στιγμή μας. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μπολάκια ρίξαμε λίγα ψήγματα καυτερὴς πιπεριᾶς. Περιμέναμε σὰν μάγοι ποὺ φτιάχνουν τὸ φίλτρο τους καί... τὸ «θαῦμα» ἔγινε! Μιὰ ἁπλῆ μουσταλευριὰ μεταμορφώθηκε σὲ γκουρμὲ δημιουργία.

                                                    Τό «θαῦμα»

Ἡ πρώτη κουταλιὰ ἦταν σὰν νὰ κάνει πάρτι τὸ στόμα μας: τὸ γλυκὸ χάδι τοῦ μούστου συναντοῦσε τὸ πύρινο φιλὶ τῆς πιπεριᾶς. Οἱ γευστικὲς θηλὲς χόρευαν «ρὸκ ἐντ ρὸλ»(rock n’roll), ἄλλες φώναζαν «γλύκα!» κι ἄλλες «φωτιά!». Ἡ ἐναλλαγὴ γλυκοῦ καὶ καυτεροῦ μᾶς ἔκανε νὰ νιώθουμε λὲς καὶ συμμετείχαμε σὲ τελικὸ γευσιγνωσίας μὲ τὸν τίτλο Master ChiliChef.

Κι ἔτσι ἡ μουσταλευριά, αὐτὸ τὸ ταπεινὸ γλυκάκι, πῆρε «προαγωγὴ» σὲ παγκόσμιο ἀστέρα τῆς γαστρονομίας. Ὅσοι δοκιμάσαμε, χαμογελούσαμε σὰν νὰ εἴχαμε ἀνακαλύψει τὸ μυστικὸ τῆς αἰώνιας εὐτυχίας – ἢ τοὐλάχιστον μιὰ πολὺ καλὴ δικαιολογία γιὰ νὰ ζητήσουμε καὶ δεύτερη μερίδα.

Ἡ συζήτηση γιὰ τὴν παράδοση

Ὡς δῶρο, ἡ κα Σιγάλα μᾶς πρόσφερε ἕνα ἐξαιρετικὸ Λεύκωμα μὲ τὴν ἱστορία τοῦ Συλλόγου, γιὰ τὸ ὁποῖο τὴν εὐχαριστοῦμε θερμά.

Συζητῶντας, θυμηθήκαμε παλιὲς κουβέντες γιὰ τὴν τοπικὴ κουζίνα τῆς Ἄνδρου. Ἀναφερθήκαμε στὰ ξακουστὰ κόκκινα κρεμμύδια της Παλαιόπολης, ποὺ κάποτε φορτώνονταν στὰ καΐκια καὶ ταξίδευαν στὴν Κάρυστο, στὴ Ραφήνα καὶ στὶς ἀγορὲς ὅλης τῆς Ἑλλάδας. Κρεμμύδια μὲ γεύση μοναδική, προϊὸν τοῦ ἰδιαίτερου μικροκλίματος τοῦ τόπου.

Ὅμως τὰ νέα δὲν ἦταν χαρμόσυνα. Οἱ καλλιεργητὲς λιγοστεύουν, τὸ νερὸ σπανίζει, καὶ οἱ νέοι στρέφονται μακριὰ ἀπὸ τὴ γῆ. Ἔτσι, τὸ ὄνειρο νὰ ἀναγνωριστεῖ τὸ κρεμμύδι Παλαιόπολης ὡς προϊὸν ΠΟΠ ξεθωριάζει. Μὰ ἐλπίζουμε πὼς θὰ βρεθοῦν ἄνθρωποι νὰ τὸ ἀναστήσουν, νὰ τὸ φέρουν ξανὰ στὸ προσκήνιο.

Τὸ γλέντι

Ἡ ὥρα πέρασε γρήγορα μὲ κουβέντες καὶ γευστικὲς δοκιμές. Σιγά-σιγά κατέφτασαν καὶ οἱ ντόπιοι, καὶ τὸ γλέντι ἄναψε. Δυστυχῶς, ἐμεῖς ἔπρεπε νὰ ἀποχωρήσουμε γιὰ νὰ προλάβουμε ἄλλη ὑποχρέωση στὴ Χώρα.

Ἀναχωρήσαμε μὲ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν Andros Routes καὶ γιὰ τὴν κα Σιγάλα, ποὺ μὲ ἀκούραστη προσφορὰ κρατᾶ ζωντανὰ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ τόπου. Μὰ καὶ μὲ μιὰ μικρὴ λύπη, ἀφήνοντας πίσω μας ἕναν ἀληθινὸ θησαυρό: την Παλαιόπολη καὶ τὸ νησὶ τῆς Ἄνδρου.

# https://www.facebook.com/profile/100064506259932/search/?q=%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82

https://www.androsroutes.gr/

https://syllogospalaiopolisermis.gr/

Σαλάτα με Μαραθόριζα,τόνο καί καυτερή πιπεριά.

 Σαλάτα μὲ Μαραθόριζα, Τόνο καὶ Καυτερὴ Πιπεριά 

Ἀναζητᾶτε μιὰ σαλάτα δροσερή, ἀρωματικὴ καὶ γεμάτη γεύση; Ἡ συνταγὴ ποὺ ἀκολουθεῖ συνδυάζει τὴ δροσιά της μαραθόριζας μὲ τὴν πικάντικη ἔνταση τῆς καυτερῆς πιπεριᾶς καὶ τὴ νοστιμιὰ τοῦ τόνου σὲ ἐλαιόλαδο. Ἕνα πιάτο εὔκολο στὴν προετοιμασία, ἰδανικὸ γιὰ ἐλαφρὺ γεῦμα ἢ συνοδευτικὸ μεσογειακῆς ἔμπνευσης. 

Μερίδες: 2–3 

Χρόνος προετοιμασίας: 15 λεπτά 

Ἐπίπεδο δυσκολίας: Εὔκολο 

Ὑλικά 

1 μαραθόριζα (φινόκιο), κομμένη σὲ πολὺ λεπτὲς φέτες 

1 μικρὸ κόκκινο κρεμμύδι Παλαιόπολης Ἄνδρου, σὲ λεπτὲς φέτες 

1 κουταλιὰ τῆς σούπας κάπαρη (ξεπλυμένη πολὺ καλά) 

1-2 κονσέρβες τόνος σὲ ἐλαιόλαδο (στραγγισμένος ἐλαφρῶς) 

1/2 ματσάκι φρέσκος μαϊντανὸς (μακεδονήσι), ψιλοκομμένος 

1/2 ματσάκι ἄνηθος, ψιλοκομμένος 

Χυμὸς ἀπὸ 1 λεμόνι 

3–4 κουταλιὲς τῆς σούπας ἔξτρα παρθένο ἐλαιόλαδο 

Ἁλάτι, κατὰ βούληση 

Καυτερὴ πιπεριὰ σὲ νιφάδες ἢ φρεσκοτριμμένη, ἀνάλογα μὲ τὶς προτιμήσεις 

Ἐκτέλεση 

Προετοιμασία μαραθόριζας: 

Πλένετε καλὰ τὴ μαραθόριζα καὶ ἀφαιρεῖτε τὰ σκληρὰ ἐξωτερικὰ φύλλα (κρατῆστε τα γιὰ χρήση σὲ ζωμὸ ἢ σούπα). Κόψτε σὲ πολὺ λεπτὲς φέτες μὲ μαχαίρι ἢ μαντολίνο καὶ τοποθετῆστε τις σὲ σαλατιέρα. 

Συνδυασμὸς ὑλικῶν: 

Προσθέστε τὸ κρεμμύδι, τὴν κάπαρη, τὰ μυρωδικά, τὴν καυτερὴ πιπεριὰ καὶ τὸν τόνο, ἐλαφρῶς σπασμένο μὲ πιρούνι. 

Ὁλοκλήρωση: 

Περιχύστε μὲ τὸν χυμὸ λεμονιοῦ καὶ τὸ ἐλαιόλαδο. Ἁλατίστε κατὰ βούληση καὶ ἀνακατέψτε ἁπαλὰ γιὰ νὰ ἑνωθοῦν τὰ ὑλικὰ χωρὶς νὰ διαλυθοῦν. 

Σερβίρισμα: 

Σερβίρεται ἀμέσως, ὡς κυρίως πιάτο ἢ συνοδευτικό. Ἰδανικὸ ταίρι γιὰ αὐτὴ τὴ σαλάτα ἀποτελεῖ ἕνα δροσερό, βιολογικό ξηρὸ λευκὸ κρασὶ ὅπως τό Arx - Ποικιλία : Gewurztraminner/ Μαλαγουζιά τοῦ οἰνοποιείου Βάϊος Γκανής 

(*) Φωτογραφίες: διαδίκτυο

ΠΙΚΑΝΤΙΚΟ ΜΕΛΙ....

 

ΠΙΚΑΝΤΙΚΟ ΜΕΛΙ....

Ἡ τάση τοῦ πικάντικου μελιοῦ (hot honey) ἔχει ἀποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα, κυρίως χάρη στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, καὶ ἔχει ἐξαπλωθεῖ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, φτάνοντας ἀκόμη καὶ στὴν Ἰταλία.

Τὸ φαινόμενο γεννήθηκε γύρω στὸ 2010 ἀπὸ τὸν Mike Kurtz, ἕναν μαθητευόμενο πιτσαδόρο ποὺ τελειοποίησε τὴ συνταγὴ ἀφοῦ δοκίμασε μιὰ σάλτσα μὲ βάση τις καυτερὲς πιπεριὲς καὶ τὸ μέλι, στὴ Βραζιλία τὸ 2003.

Ἐπιστρέφοντας στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, πειραματίστηκε τὸν συνδυασμὸ μελιοῦ, πιπεριῶν καὶ ξιδιοῦ μέχρι νὰ πετύχει τὴν ἰδανικὴ συνταγή. Ἡ σάλτσα ἦταν ἀμέσως ἐπιτυχία στὴν πιτσερία ὅπου δούλευε καὶ ἐνέπνευσε ἐπίσης τὴν δημιουργία τῆς πίτσας Hellboy, ἑνὸς ἐμβληματικοῦ πιάτου τοῦ μαγαζιοῦ. Ἡ ἁπλῆ συνταγὴ ἀπαιτεῖ μόνο μέλι, ξίδι ἢ λευκὸ κρασὶ καὶ φρέσκες πιπεριὲς καὶ χρησιμοποιεῖται πλέον σὲ μιὰ μεγάλη ποικιλία πιάτων, ἀπὸ πίτσα μέχρι παγωτά.

Ἡ ἁπλότητα τῆς συνταγῆς ὀφείλεται στὴ χρήση τριῶν εὔκολα προσβάσιμων συστατικῶν: 120 γραμμάρια μέλι (ἀνθέων ἢ ἄλλης ἤπιας ποικιλίας), 

                     2 κουταλιὲς λευκὸ κρασὶ ἢ λευκὸ ξίδι καὶ 

                     φρέσκες καυτερὲς πιπεριὲς (ἀνάλογα πόσο καυτερὸ τὸ θέλουμε).

                               

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ...

 

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ…

ΧΑΙΡΕ ΔΑΣΚΑΛΕ!

Πέρασαν κι’ ὃλας 15 χρόνια ἀπό τότε πού έφυγε ἀπό κοντά μας ὁ γνωστός Γλύπτης Δημήτρης Ἀρμακόλας, ἐπίτιμος Πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας τῆς Καυτερῆς Πιπεριᾶς.

Μπορεῖ νά μᾶς ἄφησε, ἀλλά σέ κάθε συμπόσιο εἶναι μαζί μας.

Ὁ καλὸς του φίλος καὶ συντοπίτης του Στρατῆς Φιλιππότης δημοσίευσε στὸ «Ἀθηναϊκὸ Ἡμερολόγιο » τό ἀκόλουθο γράμμα-ἀπολογία τοῦ καλοῦ δασκάλου Σαράντου Καργάκου ἀφιερωμένο στόν Μεγάλο Δάσκαλο Ἀρμακόλα.

Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΚΟΛΑΣ

Ἦταν φυσικὸ. Τὸν γνώρισα πρὸ ἐτῶν στὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ Στρατῆ Γ. Φιλιππότη πού δὲν εἶναι μόνον ἄντρον φιλίας ἀλλὰ τόπος συναγωγῆς σπουδαίων ἀνθρώπων, ποὺ εἶναι σπουδαῖοι ὄχι ἐπειδὴ εἶναι ἐπιφανεῖς ἀλλ’ εἶναι ἐπιφανεῖς ἐπιεδὴ εἶναι σπουδαῖοι. Πόσοι καὶ πόσοι δὲν πέρασαν μὲ πρόσχημα νὰ πιοῦν ἓναν καφὲ, τὸν ὁποῖον ὁ Στρατῆς προσφέρει ἀφειδῶς, στὴν πραγματικότητα ὃμως γιὰ νὰ χαροῦν τὸ σπιρτόζικο ἤ σκμαπρόζικο πνεῦμα του! Μόνον ἐγὼ , πάντα βιαστικὸς, ἀφοῦ ἀνταλλάξω μαζὶ του μερικοὺς λεκτικοὺς διαξιφισμοὺς, φεύγω χωρὶς νὰ ἀξιωθῶ νὰ πιῶ ἓναν μέτριο γλυκὸ ἐρατεινὸν...!


Τὸν Δημήτρη Ἀρμακόλα τὸν γνώρισα πρώτα ἀπὸ τὸ ἓργο του: σὲ ἐκθέσεις, πλατεῖες, ἰδιωτικὲς συλλογὲς. Χάρη στὴν βοήθεια τοῦ γερμανοῦ φίλου μου τεχνοκριτικοῦ Ρόμπυ Γκάϊγκερ καὶ τοῦ σπουδαίου -ἐπίσης φίλου –καλλιτέχνη ἀπὸ τὸ Μανχάϊμ Φρέντ Ἔκμιριχ εἶχα ἐπερκῶς ἐξοικιωθεῖμὲ τὶς νέες κατευθύνσεις ὄχι μόνον τῆς ζωγραφικῆς ἀλλὰ καὶ τῆς γλυπτικῆς, ἐιδικὰ σ’ἓναν τομέα ποὺ κάπως ἰδιότροπα θὰ μποροῦσα νὰ ὀνομάσω «κατασκευαστικὴ»ἤ -ἔστω-« ἀναδημιουργικὴ».Παρὰ τὸ σύνθετο τῶν κατασκευῶν τοῦ Δ. Ἀρμακόλα, διέκρινα –κι αὐτὸ μοῦ ἄρεσε –μία δωρικὴ λιτότητα καὶ στιβαρότητα. Τὸ ἔργο δὲν τὸ χαιρόσουν –σοῦ ἐπιβαλλόταν. Σὲ ὑποχρέωνε νὰ σταθεῖς σὲ στάση προσοχῆς καὶ νὰ τὸ μελετήσεις μὲ προσοχὴ.


Ὃσο ἁδρὸ , ὃμως, ἦταν τὸ ἔργο του, ὃσο σκληρὰ καὶ δυσδάμαστα τὰ ὑλικὰ ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ καλλιτέχνης, τόσο μαλακὸς, ἁπαλὸς καὶ σεμνὸς ἦταν ὁ ἴδιος. Καμμία ἐκζήτηση στοὺς τρόπους καὶ στὴν ἐμφάνιςὴ του. Ὃσο γιὰ τὸ περίφημο φουλάρι, ποὺ σὰν τὴν Ἰσιδώρα Ντάνκαν τὸν ἔφερε στὸν θάνατο, τὸ φοροῦσε γιὰ νὰ κρύβει τὰ στὶγματα ἀπὸ τὰ σῖθίσματα ποὺ τοῦ προκαλοῦσε ὁ τροχὸς, τὸ κύριο ἐργαλεῖο τῆς τεχνικῆς του.


Θυμᾶμαι ἐκεῖνα τὰ μάτια τὰ μεγάλα ποὺ μὲ κοιτῦσαν μὲ ἀπορία, ὃσες φορὲς τύχαινε νὰ μὲ ἀκούει. Εἶχε ὁ ἀξέχαστος δίψα ἱστορίας. Παράλληλα, παρὰ τὴ φήμη ποὺ εἶχε ἀποκτήσει, δὲν εἶχε ἔπαρση ἀπεναντίας εἶχε μιὰ συστολὴ, γιὰ νὰ μὴν πῶ δειλία, προκειμένου νὰ «ξανοιχτεῖ». Μὲ παρακολούθησε σὲ μία διάλεξη καὶ μετὰ λίγες ἡμέρες συναντηθήκαμε στοῦ Στρατῆ. Μὲ πολλὰ «κομπιάσματα»μοῦ ζήτησε νὰ γράψω ἓνα κείμενο γιὰ τὸ μνημεῖο τῶν 118 Σπαρτιατῶν ποὺ ἐκτέλεσαν οἱ Γερμανοὶ στὸ Μονοδέντρι. Τὸ μνημεῖο εἶχε στηθεῖ σὲ μιὰ πλατεῖα τὴς Σπάρτης, ὄχι σὲ περίοπτη θέση καὶ εἶχε προκαλέσει μικροπρεπεῖς συζητήσεις,


Πρόβαλα ἄρνηση:


- Κύριε Ἀρμακόλα, ξέρετε ἐγὼ δὲν εἶμαι τεχνοκριτικὸς...


- Εἶσθε μοῦ εἶπε, δείχνοντας τὰ «Αἰσθητικὰ Μελετήματα»ποὺ εἶχε


ἐκδώσει ὁ Στρατῆς. Ἀλλ’ἐγὼ δὲν ζητῶ νὰ κάνετε στὸ ἔργο μου κριτικὴ ἀλλὰ νὰ ἐκφράσετε τὰ συναισθήματα πού σᾶς γεννᾶ ἡ θέασὴ του. Εἶσθε παιδὶ τῆς Κατοχῆς, εἴχατε στὴν οἰκογένειὰ σας πολλοὺς ἐκτελεσμένους ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς. Θέλω, λοιπὸν, ἀπὸ σᾶς νὰ μοῦ γράψετε, ἄν τὸ ἔργο αὐτὸ ἀνταποκρίνεται στὸ μέγεθος τῆς θυσίας. Τὶ γεννᾶ μέσα σας, τὶ ξυπνᾶ μέσα σας...


Κι ὃλα αὐτὰ τὰ ἔλεγε μὲ ἓνα τόνο παιδικὸ παρακλυτικὸ. Συγκατατάθηκα τελικὰ. Ἀλλὰ ζήτησα, ἐπειδὴ δὲν σκόπευα τότε νὰ κατεβῶ στὴ Σπάρτη, δύο-τρεῖς φωτογραφίες τοῦ ἔργου γιὰ νὰ ἔχω τὴν εἰκόνα του ὡς ἐρέθισμα γι]νὰ γράψω. Σὲ λίγες ἡμέρες ὁ Στρατῆς μοῦ τηλεφώνησε:


- Ὁ Δ. Ἀρμακόλας πέρασε καὶ ἄφησε ἓνα φάκελλο γιὰ σένα. Ἄργησα νὰ


περάσω, Ἀλλὰ σὰν τὸν πῆρα, εἶδα πὼς εἶχε ἓνα «ἄλμπουμ» μὲ πολλὰ ἔργα του -ἐκτὸς φυσικὰ ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ ἀποτύπωναν τὸ μνημεῖο τοῦ Μονοδεντριοῦ. Ἄρχισα νὰ προβληματίζομαι: μήπως ἔπρεπε νὰ μὴ σταθῶ σ’ αὐτὸ ἀλλὰ νὰ κάνω μία μιὰ ὁλικὴ θεώρηση τοῦ ἔργου του; Ὁ Στρατῆς μὲ πληροφόρησε ὃτι ὁ Δ. Ἀρμακόλας εἶχε ὑποβάλει ὑποψηφιότητα γιὰ ἀκαδημαϊκὸς. Ἴσως ἦταν πιὸ ὡφέλιμο στὴν ἐπιδίωξὴ του αὐτὴ νὰ εἶμαι περισσότερο ἀναλυτικὸς: νὰ ἐξηγήσω (οἱ περισσότεροι ἀκαδημαἱκοὶ εἶναι ἄγνωστοι τέχνης), γιατὶ εἶναι τέχνη αὐτὲς οἱ ἄμορφες(καὶ γιὰ πολλοὺς δὐσμορφες) κατασκευὲς τοῦ Δ. Ἀρμακόλα. Χρειζόμουν μιὰ εἰσαγωγὴ νὰ κάνω τὴν ἀρχὴ.


Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες δάβαζα ἓνα βιβλίο τοῦ Paul Diel « Ὁ συμβολισμὸς στὴν Ἑλληνικὴ Μυθολογία», (ἐκδ. Χατηνικολῆ). Στὸν πρόλογο ὁ Gaston Bachelard εἶχε γράψει –γιὰ μένα –μιὰ φράση κλειδὶ: «Μιὰ λέξη διαστρεβλώνεται, κι ἀμέσως ἔχουμε ἓνα θεὸ παραπάνω». Ἦταν αὐτὸ ποὺ χρειαζόμουν: τὸ ἔργο τέχνης δὲν εἶναι μόνον αὐτὸ ποὺ βλέπεις ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ νοεῖς. Μιὰ ἀλλοίωση τῆς μορφῆς μπορεῖ νὰ δώσει μιὰ ἄλλη ἀπρόβλεπτη μορφὴ. Μιὰ συγκόλληση ἑτερόκλητων ὑλικῶν μπορεῖ νὰ δώσει μιὰ σύνθεση ποὺ δὲν παραπέμπει σὲ κάτι γνωστὸ, σὲ κάτι ἰδωμένο. Εἶναι κάτι πρωτοϊδωτο ποὺ ξυπνᾶ μέσα σου πρωτόφαντα συναισθήματα. Τὰ διάφορα ὑλικὰ γιὰ τὸν Δ. Ἀρμακόλα (καὶ γιὰ τοὺς ὁμοτέχνους του) ἦταν ὃ,τι εἶναι οἱ λέξεις γιὰ τὸν συγγεραφέα. Λίγοι συγγραφεῖς ἔχουν συνειδητοποιήσει ὃτι οἱ λέξεις εἶναι πράγματα.


Καὶ ἐνῶ βρισκόμουνστὸ σημεῖο αὐτὸ εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ ξαναδῶ τὸν Ἀρμακόλα σὲ μία διάλεξὴ μου. Μιλήσαμε ἐρχικὰ γιὰ τὸ πῶς σκέπτομαι νὰ πιάσω τὸ θέμα. Δὲν μοῦ ἔκανε καμμιὰ ὑπόδειξη. Ἦταν εὐπατρίδης. Τὴν ὣρα ποὺ μιλοῦσα, τὸν παρακολυθῦσα πὼς κάτι σημείωνε. Τελείωσα, χαιρετηθήκαμε. Λίγες ἡμέρες μετὰ ὁ Στρατῆς μοῦ τηλεφωνεῖ:


- Ἄκου, ὁ Ἀρμακόλας ἔφυγε...


Τὶς λεπτομέρειες γιὰ τὸ πῶς ἔφυγε τὶς ἔμαθα μετὰ.Κάποιες ὑποχρεώσεις μὲ ἔστειλαν στὸ ἐξωτερικὸ.Ὃταν γύρισα ὁ Στρατῆς μοῦ εἶπε:


- Πρέπει νὰ γράψεις κάτι γιὰ τὸν Ἀρμακόλα στὸ «Ἀθηναϊκὸ Ἡμερολόγιο». Ἔχεις, πιθανῶς τὶς τελευταῖες του σημειώσεις. Κι ἔτσι πίστευα.


Ἀποσύρθηκα στὸ Λαύριο, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσω τὸ δίτομο ἔργο μου «Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία: ἀπὸ τὸ ἔπος στὴν τραγωδία». Πάντα, ὃμως, εἶχα στὸ νοῦ μου τὸ κείμενο γιὰ τὸν Ἀρμακόλα. Καὶ ξαφνικὰ στὴ μέση τοῦ καλοκαιριοῦ ἔφτασε, μέσω Στρατῆ μιὰ ἐπιστολὴ. Ἦταν ἡ τελευταία ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρμακόλα καὶ ἀπευθυνόταν πρὸς ἐμένα. Ἡ εὐγενικὴ σύζυγὸς του εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ τὴν ταχυδρομήσει. Τὴν διάβασα καὶ τὴν ἔνιωσα ὡσὰν φωνὴ ἐκ τοῦ τάφου. Ὡσὰν ὁ καλλιτέχνης νὰ ἀκολουθοῦσε τὸ de profundis clamavif. Πάγωσα καὶ μετὰ δάκρυσα.


Τὶ μοῦ ἔφραφε; Κατὰ πρῶτον, μὲ προσφωνοῦσε μὲ τὸν πλέον τιμητικὸ τίτλο: «Ἀγαπητὲ Δάσκαλε». Ἀκολούθως, εἶχε καταγράψει μέρη τῆς ὁμιλίας μου, ἀφήνοντας μὲ τελίτσες κάποια κενὰ. Μοῦ ἔγραφε: «Στὸ τέδε σημεῖο εἶπες πὼς κάποιος εἶπε αὐτὸ. Γράψε μου ἀκριβῶς πώς λεγόταν αὐτὸς; Ἤ ἀλλοῦ: τὶ ἦταν αὐτὸς; Κι ἀλλοῦ: πῶς ἀκριβῶς τὸ εἶπε αὐτὸς; Ἤ ἐσὺ τὶ ἐννοῦσες λέγοντας αὐτὸ;».


Ὁ Ἀρμακόλας ἦταν κτὰ τὸ πλατωνικὸ, «ἀεῖ παῖς». Ἓνα αἰὠνιο παιδὶ. Ἤθελε νὰ μαθαίνει διαρκῶς γιὰ νὰ ἐρεθίζει καὶ νὰ πλουτίζει τὴν ἔμπνευςὴ του. Ἄρχισα νὰ σχεδιάζω ἓνα κείμενο μὲ τίτλο τὴν πιὸ φράση: «ἀεὶ παῖς». Πέρασα α’πὸ τὸν Στρατῆ ἀρχὲς Φθινοπώρου. Ἡ «Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία μου» εἶχε τελειώσει. Ρώτησα:


- Τὶ χρόνο ἔχω γιὰ νὰ γράψω γιὰ τὸν Ἀρμακόλα;


Ὁ Στρατῆς μὲ κοίταξε μὲ παράπονο καὶ μοῦ εἶπε κοφτὰ:


- Τώρα εἶναι ἀργὰ. Ἡ ὓλη ἔκλεισε καὶ τὸ ἡμερολόγιο τυπώνεται...


Πικράθηκα. Ἔνιωσα σὰν νὰ ἔμπαινε σὲ ἐκκλησία σεμνὴ χωρίς νὰ ἀνάψω κερὶ. Ἤ πὼς εἶχα μιὰ ὀφειλὴ στὴν ὁποία δὲν μπόρεσα νὰ ἀνταποκριθῶ ἐπειδὴ ἤμουν αἰχμάλωτος μιᾶς συγγραφῆς σὰν τοὺς Μικρασιάτες τῆς τότε ἐποχῆς ποὺ εἶχαν ἐγκλωβιστεῖ στὰ διαβόητα «Ἀμελὲ Ταμπουροὺ» (=τάγματα ἐργασίας). Συχνὰ ἡ δουλειὰ μᾶς κάνει νὰ βάζουμε σὲ δεύτερη μοῖρα τὴ φιλία. Κι εἶναι κρίμα!


Υ.Γ. Κάποιο πρωϊ στὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ Στρατῆ ὑπῆρχε μιὰ σύναξη μικρὴ. Ὁ λόγος ἦλθε καὶ στὸν Ἀρμακόλα. Κάποιος εἶπε:


- Δὲν πρόφθεσε νὰ γίνει ἀκαδημαϊκὸς... Πῆγε ἀπὸ βίαιο θάνατο...

Τότε κάποιος ἄλλος – δὲν παίρνω ὃρκο πὼς ἦταν ὁ Στρατῆς - εἶπε κοφτὰ:

- Καλύτερα ποὺ πῆγε μὲ βίαιο θάνατο παρὰ, σὰν «ἀθάνατος», νὰ βιώνει τὸν θάνατο στὸ Μαυσωλεῖο τῆς Ἀκαδημίας.

Κακεντράχεια ἴσως...

Idem

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

https://www.glyptothiki.gr/%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-armakolas-dimitris.html

https://www.benaki.org/index.php?option=com_events&view=event&id=1285&lang=el

https://www.lakonistas.gr/dimitris-armakolas-o-glyptis-tou-mnimeiou-ton-118-stin-sparti-parousiasi-by-lakonistas/

http://dp.iset.gr/artist/view.html?id=1711&tab=artworks&start=40&limit=8

https://ikastikos-kiklos.com/%CE%B3%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%82/%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82/

http://www.athenssculptures.com/2014/05/alexander-great.html

Τσιγαριστά λουκάνικα μέ φασόλια καί κόλιανδρο

 

Τσιγαριστά λουκάνικα μέ φασόλια καί

κόλιανδρο

Φίλος τῆς Ἀκαδημίας μᾶς ἔστειλε τήν ἀκόλουθη συνταγή, πολύ εὔκολη καί μέ ἐξαιρετικά ἀποτελέσματα. Εἶναι σημαντικό νά χρησιμοποιήσουμε ἓνα ὠμό λουκάνικο καλῆς ποιότητας. Ἡ πινελιά τοῦ κόλιανδρου θά δώσει μία πολύ ἰδιαίτερη γεύση καί ἄρωμα στό πιάτο, γι' αὐτό συνιστοῦμε νά μήν τό ἀγνοήσετε. 

Ὑλικά

2 μακριά λουκάνικα «Στράκα»

500 γρ. Προβρασμένα φασόλια

μία χούφτα μανιτάρια Champinion

1 κόκκινο κρεμμύδι Παλαιόπολης Ἄνδρου(κομμένο julienne)

Ἔξτρα παρθένο ἐλαιόλαδο

1 κόκκινη καυτερή πιπεριά ἤ νιφάδες καυτερῆς πιπεριᾶς

1 κ.γ. γλυκιά πάπρικα

2 σκελίδες σκόρδο σέ φέτες

φρέσκο κόλιανδρο

ἁλατοπίπερο

Ἐναλλακτικές προτάσεις:

-Μπορεῖτε νά προσθέσετε ἄλλα μανιτάρια ἐποχῆς

-Ἄν δέν μπορεῖτε νά βρεῖτε κόλιανδρο ἤ δέν σᾶς ἀρέσει,χρησιμοποιῆστε μακεδονήσι (μαϊδανό)

Ἀκολουθεῖστε τίς φωτογραφίες γιά τήν τέλεια δημιουργία τῆς συνταγῆς 

Πατσάς κοκκινιστός γιά λίγους...

 

ΠΑΤΣΑΣ ΚΟΚΚΙΝΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ...

Ὁ καλός μας φίλος Κ.Δ. διαβάζοντας τὴν προηγούμενη

ἀνάρτηση περὶ πατσά, μᾶς ἔστειλε τὴν ἀκόλουθη συνταγὴ γιὰ

«Κοκκινιστὸ πατσά».

Γιὰ νὰ ἑτοιμάσουμε τὸ πιάτο αὐτὸ χρειαζόμαστε καλὰ πλυμένο

καὶ προβρασμένο πατσά,τον ὁποῖο κόβουμε σὲ λεπτὲς

λωρίδες.

Θὰ χρειαστοῦμε τὰ ἀκόλουθα ὑλικά:

1 κιλὸ περίπου Μοσχαρίσιο πατσά

250 -500 γρ.πουρέ ντομάτας

2 κ.σ. Πελτέ

1-2 ποτήρια νερό

1 φύλλο Δάφνη

1-2 καυτερὰ πιπεράκια

1 κ. σ. Ρίγανη (σὲ δύο δόσεις-μισὴ στὴν ἀρχὴ & μισὴ στὸ τέλος)

1 ποτήρι λευκὸ κρασί

1-2 σκελίδες Σκόρδο

1 Κρεμμύδι

Λίγο σέλινο

Ἁγνὸ Παρθένο Ἐλαιόλαδο

Ἀλατι

Ψωμί 

Ψιλοκόβουμε ἕνα κρεμμύδι καὶ λίγο σέλινο. Σὲ ἕνα τηγάνι

 ροδίζουμε τὸ σκόρδο, τὸ κρεμμύδι καὶ τὸ σέλινο σὲ λίγο λάδι,

 γιὰ ἕνα λεπτὸ καὶ μετὰ προσθέτουμε τὸν ψιλοκομμένο πατσὰ

 καὶ ἀνακατεύουμε καὶ σβήνουμε μὲ ἕνα ποτήρι λευκὸ κρασί.

Προσθέτουμε τὴν δάφνη, λίγη ρίγανη καὶ 1-2 καυτερὰ

πιπεράκια.

Ὅταν ἐξατμιστεῖ τὸ κρασὶ προσθέτουμε 1-2 κουταλιὲς πελτὲ

ντομάτας, 1-2 ποτήρια πουρὲ ντομάτας, καὶ ἂν εἶναι πολὺ

στεγνό, προσθέτουμε καὶ 2 ποτήρια νερό, ποὺ θὰ διευκολύνει

τὸ βράσιμο τοῦ πατσά.

Ρίχνουμε λίγο ἁλάτι,προσθέτουμε λίγη ρίγανη καὶ ἀφήνουμε νὰ

βράσει, μόλις ἀρχίσει νὰ βράζει χαμηλώνουμε τὴν φωτιὰ καὶ

τὸ ἀφήνουμε νὰ βράσει γιὰ τοὐλάχιστον μιὰ ὥρα, ἢ καὶ λίγο

περισσότερο, ὥστε νὰ δέσει ἡ σάλτσα.

Στὸ τέλος τοῦ μαγειρέματος προσθέτουμε λίγη ἀκόμα ρίγανη.

Ὁ «Κοκκινιστὸς πατσὰς» σερβίρετε ζεστὸς σὲ ἕνα πιάτο

μὲ μερικὲς φέτες σπιτικὸ καψαλισμένο ψωμί, γιὰ νὰ

βουτήξουμε στὴ σάλτσα....

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ-ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

 

Ἀπό τήν Χώρα τῆς Ἄνδρου - Εἰκαστικά

Ἀνθρώπων ἄστεα… 29οι «ΠΛΟΕΣ» & 

Χρόνης Μπότσογλου.

Ὓστερα ἀπό ἀρκετό καιρό ἀδράνειας ἡ καλλιτεχνική ὁμάδα

 τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκαδημίας τῆς Καυτερῆς Πιπεριᾶς (Ε.Α.Κ.Π.)

 ἐπανέρχεται μέ τήν καλοκαιρινή της δράση.

Πανέτοιμη, τήν περασμένη Παρασκευή τό πρωΐ ἐπισκέφθηκε

 στήν χώρα τῆς Ἄνδρου τήν ἔκθεση ζωγραφικῆς τοῦ Χρόνη

 Μπότσογλου στήν αἴθουσα τοῦ Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

 Γουλανδρῆ. Ή διάρκεια τῆς ἔκθεσης εἶναι ἀπό 1/7/23 μέχρι

 τήν 1/10/2023.

Τό Σάββατο 29/7/23 ἡ ὁμάδα μας παραβρέθηκε στό Ἳδρυμα

 Π. & Μ. Κυδωνιέως, στά ἐγκαίνια τῆς 29ης ἔκθεσης

 ζωγραφικῆς τοῦ εἰκαστικοῦ θεσμοῦ «ΠΛΟΕΣ» μέ τόν ὑπότιτλο

 «Ἀνθρώπων Ἄστεα» πού ἐπέλεξε ἡ Ἀθηνᾶ Σχινᾶ, Ἱστορικός

 Τέχνης & Θεωρίας τοῦ Πολιτισμοῦ (ΕΚΠΑ) ἡ ὁποία

 ἐπιμελήθηκε καί τήν ἔκθεση.

                                                                      Κων. Μάσσος

Τσαλαματᾶ Βίκυ

    

                                                                 Τσαλαματᾶ Βίκυ

Σινόπουλος Ανδρέας

                                                                       Σινόπουλος Ανδρέας

  Ὁ τίτλος παραπέμπει στούς ἀρχικούς στίχους τῆς Ὀδύσσειας

 τοῦ Ὁμήρου Βιβλίο Α! στ. 3. ....πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν

 ἄστεα καὶ νόον ἔγνω... (καί πολλῶν ἀνθρώπων εἶδεν ἄστεα

 καί νοῦν ἐγνώρισε) (Νεοελληνική ἀπόδοσις Κ. Δοῦκα).

Μεταφράζοντας στήν κυριολεξία τόν συγκεκριμένο τίτλο,

σημαίνει: «πόλεις ἀνθρώπων».Ἡ βαθύτερη ὡστόσο ἑρμηνεία

αὐτῶν τῶν λέξεων καί τοῦ συσχετισμοῦ τους, ἀφορᾷ στίς

πράξεις τῶν ἀνθρώπων καί στά ἀποτυπώματα ὅλων ὅσων

ἐκεῖνοι «οἰκοδομοῦν» ἤ διαμορφώνουν, ὅταν τοὐλάχιστον

διαβιοῦν σέ συνοικισμούς.

Τά «ἄστεα» ἑπομένως δέν παραπέμπουν ἁπλῶς στίς πόλεις.

Παραπέμπουν, στό συλλογικό θυμικό, στούς πολιτισμικούς

ἐπίσης τρόπους πού σχηματίζουν οἱ ἄνθρωποι τήν

καθημερινότητά τους, μέσα ἀπό ὅ,τι καί ἀπό ὅσα μέ κοινή

συναίνεση δημιουργοῦν. 

                                                              Παππᾶς Κώστας

Γιαννικοπούλου Στρατηγούλα

Γιαννικοπούλου Στρατηγούλα

Μπονάτσου Ἰσμήνη

Μπονάτσου Ἰσμήνη

Καφοῦρος Ἡλίας

                                                         Σκεπετζῆ Χρυσούλα

Οἱ συμμετέχοντες καλλιτέχνες ἀλφαβητικά εἶναι: Στέλιος

Γαβαλᾶς, Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου,  Ἀνδρέας Δεβετζῆς,

Χριστίνα Δουζένη, Κατερίνα Ζαφειροπούλου, Ἰωάννα Καζάκη,

Ἡλίας Καφοῦρος, Καλλιόπη Λεμοῦ (Calliopi Lemos),

Φιλιππίνα Λιβιτσάνου, Κωνσταντῖνος Μάσσος, Ἰσμήνη

Μπονάτσου, Χρῆστος Παλλαντζᾶς, Βασίλης Παπανικολάου,

Κώστας Παππᾶς, Ἀνδρέας Σινόπουλος, Χρυσούλα Σκεπετζῆ,

Ἀμαλία Σταυρουλάκη, Βίκυ Τσαλαματᾶ , Κώστας

Χριστόπουλος.

Διάρκεια ἐκθέσεως ἀπό 29/7/23 ἔως 1/10/23

Ἡμέρες καί ὧρες λειτουργίας:

10.30 – 14.30 & 18.30 – 21.30 καθημερινά, ἐκτός Τρίτης.

Γιά ὃποιον θέλει νά δεῖ τήν συνέντευξη τύπου ἐδῶ: